روزی که بغض نهاوندیان ترکید

او حالا با برگزاری یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، اگرچه رئیس دفتر حسن روحانی نام گرفته است اما حضورش در برنامه‌های مختلف و نحوه بیان مطالب گویای این هست که یکی از چهره‌های تاثیرگذار دولت تدبیر و امید و مورد اعتماد کامل شخص رئیس جمهور است.

در یکی از روزهای بهاری امسال میهمان محمد نهاوندیان رئیس اتاق بازرگانی، صنایع و معادن و کشاورزی بودیم. سردبیران اقتصادی اکثر رسانه‌ها هم بودند. موضوع همفکری درباره رابطه بین اقتصاد و انتخابات بود. جلسه با قدری تاخیر برگزار شد اما با حضور نهاوندیان شکل رسمی به خود گرفت. البته این جلسه رسمی نبود اما چون مشمول مرور زمان شده، دیگر بیان آن جنبه خصوصی ندارد.

  
نهاوندیان آن روز، نهاوندیان دیگری بود. برخلاف سابق که چهره دیپلماتی‌اش بر او غلبه می‌کرد، این بار خودش بود و خیلی شفاف سخن می‌گفت و بی‌پرده مسایل را بیان می‌کرد. او هرجا می‌خواست نگاه‌ها را به سمت خود معطوف کند، کمی مکث می‌کرد و با تاکید بیشتر سخنانش را ادامه می‌داد.

سخنان نهاوندیان، زمانی به اوج رسید که گفت باید سایه پوپولیسم را از اقتصاد ایران از بین ببریم. او در آن جلسه گلایه‌ها و انتقادات صریحی از عملکرد اقتصاد دولت وقت داشت، اما گفت نمی‌خواهد اتاق بازرگانی از کاندیدای خاصی حمایت کند؛ اگرچه در نهایت او با پرچم و تابلوی اتاق در فیلم انتخاباتی حسن روحانی حضور یافت و امروز هم به دست راست اقتصادی او تبدیل شده است.

نهاوندیان در اواسط جلسه و در حالی که داشت درباره عملکرد اقتصادی دولت و نحوه برخورد با بخش خصوصی سخن می‌گفت، بغض گلویش را گرفت؛ مثل وضعیتی که داوود دانش جعفری نخستین وزیر دولت نهم در مراسم تودیع خود داشت. واقعا آن روز، انگار نهاوندیان دیگری متولد شده بود و بعضا درد و دل او با بغض گلویش همراه می‌شد و سخنانش را از ته دل می‌گفت.

او حالا با برگزاری یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، اگرچه رئیس دفتر حسن روحانی نام گرفته است اما حضورش در برنامه‌های مختلف و نحوه بیان مطالب گویای این هست که یکی از چهره‌های تاثیرگذار دولت تدبیر و امید و مورد اعتماد کامل شخص رئیس جمهور است؛ رئیس جمهوری که مهمترین وعده خود را ( طرح 100 روزه اقتصادی) از او مشاوره گرفته است.

امیدواریم دولت تدبیر و امید که با شعار محوری اقتصادی روی کار آمده است، طوری برنامه‌ریزی و عمل کند که دیگر بعض‌های محمد نهاوندیان‌های دیگر در جلسات رسمی و غیر رسمی نترکد و همه از پیشرفت‌های اقتصادی بگویند؛ پس به امید آن روز